زیستن در پویایی یا سردرگمی؟

اگر چه با غافلگیر شدن در مواجهه با بحرانها ابتدا دچار نگرانی، سردرگمی و بلاتکلیفی می شویم که این کاملاً طبیعیست، اما سپس از خود می پرسیم،«چه باید کرد؟» آیا باید منتظر بود که ابر و باد و فلک و ماه دست به دست دهند تا مشکل از میان برداشته شود؟ که چنین انتظاری تا ابد بطول خواهد انجامید. هر یک از ما به عنوان یک مددکار و یک تسهیلگر یا سامانده اجتماعی در آغاز بایستی پاهایمان هچون میخهایی محکم و استوار در زمین فرو رود و در درون، کانون شاد و آرامی بیابیم و در آن مستقر شویم (که این خود سبکی از زندگیست) و از آنجا به همه چیز در حاشیه نگاه کنیم و هرگز اجازه ندهیم که بحرانها و هیجاناتِ آگاهیِ جمعی، ما را از این کانون آرام به حاشیه بکشاند که این خواست، نه خودخواهانه است و نه ناجوانمردانه، بلکه لازمهٔ بقای روانی یک یک ماست، در چنین وضعیتی است که خلاقیتها و راه حلها از راه می رسند. در مواجهه با بحران، یک یک ما به عنوان عضوی از جامعهٔ بحران زده، در کنار مدیران و مسوولان متخصص و آگاه به امور، مسئول حل بحران هستیم. بحرانهای طبیعی که می تواند حتی از یک باران ساده و ریزش برف حادث شوند، طی مراحلی حل ... گراند20...