آتش جشن سده؛ همازوری و همبستگی

میترا دهموبد هیزم ها، پشته ها و دسته های چوب، خار و خاشاک، همه گر می گیرند، آتش زبانه می کشد و آسمان تهی از خورشید شامگاه مهرایزد و بهمن ماه، روشن می شود. هوای سرد دهمین روز از ماه زمستانی بهمن، گرم می شود، گرم و گرم تر. آن اندازه گرم که آنانی که گرداگرد این آتش ایستاده اند، گامی واپس می نهند و گامی دیگر و باز هم گامی دیگر. شادمانی را در نگاه یک یک آنانی که چشم در زبانه های سر به آسمان آتش جشن «سده»، دوخته اند، می توان دید. چهره های گل انداخته شان، نگاه های خیره شان، هر یک حکایت از همان داستان هزاران ساله ی برگزاری جشنی دارد که بارها و بارها، هزاران سال برپا شده اما هنوز هم چیزی در خود نهفته دارد که ما را به خود می خواند، خنده بر لب می نشاند و گرما در دل. روز مهرایزد و بهمن ماه برابر با شانزدهمین روز از گاهشمار زرتشتی، هم زمان با دهمین روز از گاهشمار کنونی ایران، جشن سده به پا داشته می شود، همچون همیشه. می گویند: «سده یعنی صد و آن یادگار اردشیر بابکان است و در چرایی برگزاری این جشن، گفته اند که هرگاه روزها و شب ها را جداگانه بشمارند، میان آن و پایان سال، شمارگان صد به دست می ... گراند20...