دسترسی همه به فیلم سازی، تحقق دموکراسی در سینماست

جدیدترین فیلم میشاییل هانکه به طورقطع تماشاگران را به دو دسته مخالف و موافق تقسیم می کند؛ اما در ضمن فیلمی است که هانکه باید در این مرحله از کارنامه اش آن را می ساخت؛ فیلمی که به نوعی یک بازآفرینی به حساب می آید و همان مضامین آشنا و دل مشغولی های همیشگی هانکه را در خود دارد. اما از سوی دیگر در فقدان یک ساختار روایی، به عمد دارای قطب بندی و دوگانگی به نظر می رسد و از لحاظ خلاقه آزادانه عمل کرده است. «پایان شاد» حتی لحظه های کمیکی دارد که در سینمای فیلمساز اتریشی مولفش نادر است؛ کسی که شهرتش را برای درام های دلمرده، سنگین و حزن انگیز به دست آورده است. «پایان شاد» با بازی ایزابل هوپر، ژان لویی ترنتینیان و متیو کاسوویتس، درباره خانواده ای به هم ریخته و در حال فروپاشی است. هر یک از اعضای این خانواده، مشکل های خودشان را دارند و در عین حال نشان می دهند که این روزها، بورژوازی درگیر چه مسائل و آسیب هایی است. در واقع با فیلمی طرفیم که یک خودارجاعی است درباره تمام مضامینی که هانکه تا امروز در کارنامه درخشانش به آن ها پرداخته است. «پایان شاد» یادآور سینمای برانگیزنده لوییس بونوئل در دهه ... گراند20...